Η κρεοφαγία ως γνωστόν συνδέεται με τη δυνατότητα καταλύσεως συγκεκριμένου είδους τροφής σε σχέση με τον ετήσιο τακτικό χρονικό προσδιορισμό της μη επιτρεπτής κατανάλωσης κρέατος (Νηστεία), ως καθιερωμένης θεσμοθετημένης Παράδοσης στο χώρο της Εκκλησίας.

Στην παρούσα μελέτη εξετάζονται οι επιτρεπτοί χρόνοι και οι ενδεδειγμένες περιστάσεις κατανάλωσης κρέατος, ενώ για πρώτη φορά προβάλλονται, με βάση το ερευνηθέν πηγαίο υλικό, άγνωστες, μέχρι τώρα, άκρως ενδιαφέρουσες πτυχές του ζητήματος. Ειδικότερα ερευνήθηκε εξαντλητικά το αυξημένου κύρους πηγαίο υλικό των Ιερών Κανόνων και των Πρακτικών των Οικουμενικών Συνόδων.

Πέρα από τη θεωρητική-Θεολογική διάσταση του ζητήματος, η πρακτική αξία των πορισμάτων της έρευνας θεωρείται αυτόνοητη, δεδομένου ότι παρουσιάζεται επιστημονικά και με συστηματικό τρόπο όλο το φάσμα του ζητήματος, όπως, παραδείγματος χάριν, η αποχή από την κατανάλωση κρέατος καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους για λόγους ασκήσεως και εγκρατείας ή η απαγόρευση κατανάλωσης συγκεκριμένων ειδών κρέατος ("θηριάλωτον", "θνησιμαίον", "πνικτόν" κ.λπ.). Παράλληλα, προβάλλονται οι περίοδοι κρεοφαγίας αλλά και νηστείας ως ζητήματα ευρύτερης εκκλησιαστικής τάξεως που καταδεικνύουν την ενότητα της Εκκλησίας και αποτελούν μαρτυρία της "εν ημίν ελπίδος" στον σύγχρονο κόσμο.